Pusty las

ISBN: 9788380498235
Autor: Monika Sznajderman
Rodzaj oprawy: Twarda
Liczba stron: 216
Wydawca: CZARNE

Koniecznie sięgnij po najnowszą publikację "Pusty las" autorstwa Moniki Sznajderman i wejdź w mroczny klimat beskidzkiej opuszczonej ziemi!"Pusty las" to niesamowicie wciągająca książka o życiu, poszukiwaniu sensu i zrozumienia. Żyjemy, zajmując miejsce naszych przodków. To oczywista kolej rzeczy. Jednakże jak żyć w miejscu, w którym pozostała garstka ludzi? W jaki sposób wypełnić panującą zobojętniałą pustkę? Miejsce to zajmowało 800 osób, nie odeszły samoistnie, ale zmiotła je historia czasu.Monika Sznajderman opowiada o swoim życiu w beskidzkiej wsi, w Wołowcu, z której po kolei znikali ludzie poszukujący szczęścia i sensu za oceanem: biedacy, nafciarze, Cyganie, Żydzi oraz Łemkowie. Jej publikacja to także szczere oddanie hołdu temu zapomnianemu miejscu na ziemi, jego historii i jego mieszkańcom. Ponadto, stanowi zapis autorki opowiadający o odnajdywaniu siebie przez powinność innych. Najciekawszym aspektem w książce jest mroczny las, który z obojętnością porasta miejsca zburzonych domów i świątyń, ogrody i pola, stare ścieżki, nieznane groby i bezimienne mogiły.O książceŻyjąc, zajmujemy miejsce tych, którzy byli przed nami, taka jest oczywista kolej rzeczy. Jak jednak żyć w miejscu, w którym garstka ludzi zajmuje miejsce po ośmiuset, jak wypełnić taką przestronną pustkę? Szczególnie gdy tych ośmiuset nie odeszło tak, jak nakazuje czas, lecz zmiotła ich historia? "Pusty las” to opowieść autorki o życiu w Wołowcu, beskidzkiej wsi, z której kolejno znikali szukający szczęścia za oceanem biedacy, wizjonerscy nafciarze, Żydzi, Cyganie, Łemkowie. To także jej hołd dla tego miejsca na ziemi, jego historii, przyrody i jego mieszkańców.„Pusty las” to książka o życiu "wśród zrujnowanych cerkwi i zdziczałych sadów", o wrastaniu w osierocony krajobraz i o czytaniu świata, który trwa już tylko w powidokach czegoś, czego "nie wolno przeoczyć”.Monika Sznajderman czyta Beskid Niski i czyta Wołowiec - czyta swoje miejsce na ziemi, miejsce życia na łące pamięci, w wyrwach po dawnych mieszkańcach Łemkowszczyzny. Te wyrwy, te pasma pustki - niewidoczne na pierwszy rzut oka - zjawiają się pośród słów, zawołane po imieniu. W tej prozie niemal słychać stukot klawiszy pod opuszkami palców, słychać oddech zbratany z rytmem kroków. I słychać też - mocno, wyraźnie - coś, co jest "jak łemkowskie gorzkie żale, jak smutna litania".Pusty las - miejsce, od którego wieje grozą, całe w dreszczach, zagrzebane w cierpkiej ciszy. I jednocześnie jest to miejsce żywych głosów, codziennej krzątaniny, powszedniej czułości istnienia, która pachnie chlebem, tarniną i mgłą.Może w tym właśnie leży tajemnica tej prozy - w czułości, z jaką Monika Sznajderman dotyka ziemi niczyjej, leżącej pod białym, lodowatym słońcem, śmiertelnie zranionej. Ta czułość dotknięć jest czułością słów, ale ma też w sobie coś z miłości ? przenikliwej, trzeźwej, dyskretnej. Taka miłość staje w pustym lesie, nawołuje. Wywabia z nieistnienia to, co powinno trwać. Układa usta do dawno zapomnianych imion jak do pocałunku. Powierza istnienie wyobraźni - osłania je, opatruje jego rany.prof. Paweł PróchniakPowtarzane często pytanie: "Co ja tu robię?" jest ostatecznie pytaniem: "Kim jestem?". Odpowiedź autorki nie jest spekulacją, ale działaniem, zatrudnieniem, budowaniem domu, zamieszkiwaniem, "wrastaniem" w tę pustkę po Łemkach, Żydach, Cyganach. Tworzeniem ze śladów i znaków przeszłości, głównie jednak "śladów śmierci, a nie śladów życia", własnej "okolicy", czyli ustanawianiem świata na nowo i siebie w tym świecie, gdzie „przedwieczorną porą czuje się smutek, drżenie i lęk.Najważniejszą sprawą wydaje się jednak to, że Monika Sznajderman bliska jest odnalezieniu języka, w którym może rozmawiać z nieobecnymi, z jej nieznanymi sąsiadami. Ten język jest widzeniem "przez nicość”, przybliżaniem się do świata z czułością, a nie widzeniem-władaniem. To bardzo ważne w czasach, gdy pamięć staje się towarem."Pusty las” jest zapisem odnajdywania siebie przez powinność wobec Innych. I nie jest metaforą. Jednym z powtarzalnych wyobrażeń w tej książce jest właśnie las, który z bezlitosną obojętnością porasta progi zburzonych domostw i świątyń, ogrody i pola, wydeptane ścieżki, bezimienne mogiły i cmentarne nagrobki, ale też jako "drzewo z grobu” wpisuje się w odwieczną topikę życia.prof. Roch SulimaO autorceMonika Sznajderman to znana polska pisarka, wydawczyni oraz antropolożka kultury. Posiada stopień doktora nauk humanistycznych w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Aktywnie zajmuje się antropologią współczesności oraz nowoczesnymi formami wyobrażeń i symboli religijnych. Jest dwukrotną finalistką Nagrody Literackiej Nike. Znana jest przede wszystkim z takich książek, jak "Fałszerze pieprzu. Historia rodzinna", "Przecież ich nie zostawię" oraz "Zaraza".